Uygulamanın önünde ne kadar çok engel varsa, bir o kadar çırak ve acemi kalırız. Konumuz çocuklarımız.

Çocukların televizyondan duyduğunu, okulda kitaplardan okuduğunu, çevresinden işittiklerini doğru ve yerinde kullanabilmesi için konuşabileceği, tartışabileceği insan, insanlar gereklidir. Bu insan en yakınındaki anne, baba, büyük anne, büyük baba ve kardeşlerdir. Zamanla arkadaşlar, okulda öğretmen gibi bu çevre büyür. Ama ilk çevre ailedir. Anne, baba çocuğa zaman ayırmıyor, onunla oynamıyor, konuşmuyorsa doğru konuşmayı öğrenemediği gibi kelimeleri de yerinde, anlamında kullanamaz.

Çocuklarımız doğru dürüst konuşamıyor, gününü düğmeye basarak geçiriyor. Okumuyor. Nitelikli düşünemiyor. Sorgulamıyor. İlişki problemi var. Çünkü ilişkileri bilgisayarın tuşlarına basarak kuran çocuğun, iki üç kişiyle nasıl birlikte olunabileceğine dair tecrübesi yok. Okul çıkışında, hafta sonunda mahalledeki arkadaşlarla oyun oynamanın yerini oyun arkadaşı olarak bilgisayar aldı.

Büyük bir çoğunluk için bu tesbit doğru olmasına rağmen, küçük de olsa bir azınlığın başarılı çocukları var. İşte beni ilgilendiren de bu küçük azınlığın büyük çoğunluk için nasıl örnek olabileceği.

Çoğunuzun yakından tanıdığı, belki de hayran olduğu bu aileleri ve yetiştirdikleri çocukları, ne yapacağı şaşkınlığı içindeki aileler için araştırdım.

İlk konuğum Perşembe (22 Mart) günü Memoli ailesi olacak.

Kemal Bekir ve Esen Özmanav ailesini dinlemek için tıkla