Seçilen bir ebe gözlerini kapayarak, bir ağacın gövdesinde ya da bir duvarın kenarında 100’e kadar sayar ve saklananlardan birini görüp ismini de doğru söylerse onu oyundan çıkarır. Saklambaçın en kritik bölümü ise, oyunculardan birinin saklandığı yerden çıkıp ebeye görünmeden o yere ulaşıp “sobe” diye bağırarak dokunmasıdır. İşte, o zaman o oyuncu istediği birini kurtarma hakkını elde eder. Bu da elbette en çok sevdiği kişi, en iyi arkadaşı, en yakın bulduğudur.

Bugünlerde, dünyanın her yerinde, her yaştan, her cinsten, her renkten, her ırktan insan, Kovid-19 adı verilen bu ölümcül virüsü kapmamak için açık alanda yürürken bile tanısın/tanımasın biri ya da birileri ile yakın şekilde karşılaşma ihtimali görünce, korku ve kaygıyla birdenbire hızla yana ve çapraza doğru acayip adımlar atarak hoplayarak zıplayarak garip biçimde uzaklaşmaya çalışıyor hatta yolunu değiştiriyor.

“Aranıza bir buçuk/iki metre mesafe koyun” öğütleri boğularak ölüm düşüncesinin yarattığı korku sarmalında bilinç içi ve bilinç dışına yerleşmiştir çünkü. Herkesin bir diğerini aynı şekilde, kendisinin katili olacak bir canavar gibi görüp refleks olarak sergilediği tepkisel davranış ise, insanlık için trajik olduğu kadar ironiktir. 2020’ye yılın son gecesinin son dakikalarında kendisini coşkulu büyük kalabalıkların içine heyecanla atarak girenler,  hemen her ülkede korona virüs ölümleri ortaya çıkana kadar “sosyalleşme” için her şeyi yapanlar, bugünlerde birbirinden kaçıyor, evlerine kapanıyor/kapatılıyor, saklanıyor.

Sanki, Yeni Nesil saklambaç oyununun oyuncusuyuz hepimiz.

Bu yeni nesil saklambaçta ebe/Avcı, kimilerinin Çin’lilerin bazı hayvanları yemesinden dolayı olduğu, kimilerinin de ısrarla biyolojik silah olarak (doğruluğu/kesinliği zaman içinde ya ortaya çıkacak ya da pek çok olay gibi evrenin kara deliklerinde yutulacak olan) laboratuvarda üretildiğini iddia ettikleri  mutasyona uğrayan Korona Virüs, Kovid-19…

Ava gelince…
İnsanı insan yapan evrensel değerleri yaşatmak yerine, on yıllardır dünyayı yaşanmaz hale getiren, çevreyi mahveden, iklimi değiştiren, gıdalarla oynayan, parayı pulu, malı mülkü, kişisel çıkarları, zevki ve eğlenceyi hayatın odağına taşıyan ama şimdi, ölümün soğuk nefesini ensemizde hisseden bizleriz.

O yıllarda oysa “Ebe”yi yani “Avcı”yı atlatıp “sobe” diyerek “Av”lardan en azından bir kişiyi “en çok sevdiğimiz arkadaşımızı veya yakınımızı“  kurtarma hakkımız vardı.

Ya, “Yeni Nesil Saklambaç”ta?  O da yok…
En kötüsü, birkaç günde binlercemizi yok eden bu ölüm oyunun ne zaman biteceğini bilen de yok.