Özgürlük talebiyle sokağa çıkanlara, makaleler yazanlara, bildiriler dağıtanlara karşı, iktidar sahiplerinin yanında halkın da saf tutmuş olması garip değil mi?
Bu neye işaret ediyor? Buyurgan ve özgürlükçü öğretilerle, sınıfların iktisadi görüntüleri arasında hiçbir bağlantı olmadığına. Özgürlükçü önderlerin yönetici sınıflar içinden de çıkabilmesi –Marx,Engels, Lenin- bunu doğrulamıyor mu?

 “Yeni bir yaşam biçimi kurmak isteniyorsa, eskisinin çelişkilerini çok iyi tanımadan bunu gerçekleştirmek mümkün görülmüyor.”

Neden inanmıyor yada inanmak istemiyor?
Birincisi bu günün bireyleri şimdiki ruh halleriyle kendini yönetecek durumda değil. İkincisi özgürlük çağrısı yapanların gerçek yaşamları.

Mesela çocuğuna konuşma hakkı tanımayan, onun özgürlüğünü “eve zamanında gel yoksa” tehdidiyle sınırlayan baba çocuğunun bile desteğini alamıyor.

Eşini hizmetçi gibi kullanan fakat dışarıda kadın hakları ve özgürlüğünden bahseden kişi eşinin bile desteğini alamıyor.

Basın özgürlüğünden bahseden kişi, sol bir yayın organında sorumlu ise arkadaşının makalesine, haberine müdahale ediyor. Arkadaşı direnirse liberal, oportünist, revizyonist olarak etiketleyip işten atabiliyor. Bu nedenle yol arkadaşının bile desteğini alamıyor.

Sadece ekmek değil mutluluk vermenin yolları da özgürlük mücadelesine dahil edilmeli.

Demek ki başkalarına yardımcı olabilmek için kendimiz değişmek zorundayız.