“Bir toplum, bütün bireylerinin ihtiyaçlarını mümkün olan en iyi biçimde karşılamaya değil de, bir azınlığın kâr sağlamasına yöneldiği ve buna göre organize olduğu zaman, birey, insan olarak değerini kaybediyor. Kapitalizm için insanın tek önemli değeri, kazancın azamiye çıkarılması için sömürülebilir olmasıdır. Kazancın yükseltilmesi uğrunda kullanılacak durumda olmayan kimsenin, bu sistem açısından işlevi yoktur ve var olma hakkına da sahip değildir.
Korku üreten kapitalist sistemin başarı ilkesi, insanlar arasındaki uçurumu derinleştirir, onları birbirlerine düşman yapar ve en iyi ilişkilerde bile kıskançlık ve çok görme gibi tortular bırakır.
Başarıya karşılık para ve toplumsal prestij kazanılır. İşin öteki yüzü, hep başaramama korkusudur ve bu korku, "kendine güvenen" insanlara bile damgasını vurmuştur.
REKABET
Rekabet ekonomik ilişkilerden çıkar.
Ekonomik ilişkilerden çıkan rekabet ilkesi, elbette yalnızca kapitalist sınıfla sınırlı değildir; tam tersine her şeyi egemenliği altına almış bir yaşama ilkesine dönüşmüştür. İşçiler, en iyi ve en güvenli işyerleri uğruna ve daha iyi ücretler için birbirleriyle rekabet halindedir. Bilimciler, bazı mevkiler ve siparişler için karşılıklı rekabete girerler. Sanatçıların arasındaki rekabet, isim yapma ve piyasada tutunma uğrunadır. Her yanda kapitalist toplumun insanları, kariyer, başarı, para, sosyal statü, saygınlık ve prestij için, birbirleriyle rekabet mücadelesi içindedir. Rekabet ilkesi, en geç çocuğun ilkokula başlamasıyla birlikte her yerde ve her zaman geçerli olmaktadır. Öğrenciler de, öğretmenin yakınlığını kazanmak ve iyi not almak için birbirleriyle rekabete girerler. Kızlar, en güzel elbiseler, en hoş görünüş ve etkileyici erkek arkadaş uğruna rekabet ederler. Toplumda yükselme peşinde koşanlar, en iyi uzmanlık ve teşvik imkanları elde etmek için rekabete girerler. Tüketiciler, daha güzel bir otomobil ve daha iyi bir elbise; ev kadınları da, daha zarif bir çiçek tarhı ve daha pırıl pırıl bir temizlik uğruna birbirleriyle rekabettedirler.
İnsanlar, sempati, saygınlık ve statü elde etmek için karşılıklı girişilen mücadelede birbirlerinin rakibi olmuşlardır.
b) Korku Kaynağı Olarak Rekabet İlkesi
İnsanların rekabet ilişkisinde bulundukları yerde, kaybetme tehlikesi de süreklidir. Kâr kaybına uğrarlar, işyerlerini kaybederler, toplumsal saygınlıklarını kaybedebilirler ya da beğenilme ve sevgi kaybı yaşarlar. Aslında bu tehlike, zaten rakiplerin varlığı nedeniyle ilk işaretlerini vermektedir. Bir rakip (ki bu, kapitalist toplumda genel olarak çevremizde yaşayan her insandır) insanın imkanlarını elinden alır. (Bu rakip şu anda yabancılar ve Müslümanlardır). Bundan dolayı, kendisinin herhangi bir yolla devre dışı bırakılması ya da yenilgiye uğratılması şarttır. Yani, burada insan, insanın düşmanı olmaktadır. Karşılıklı olarak duyulan düşmanlık ve korku, bütün insan ilişkilerinde yer etmiştir.
Dışardan zorla kabul ettirilen normlara uygun olarak yaptığı ne varsa, bunu para kazanmak, kariyer sahibi olmak ya da sempati toplamak için yapar. Ödülleri verenler ise, her zaman, kendisi değil başkalarıdır. Dolayısıyla bu başkaları, onun üzerinde iktidar sahibidirler. Ancak o, bu insanlardan ödüller alan tek kişi değildir, onun kardeşleri, arkadaşları ve meslektaşları vardır. Bunlar, sempati, saygınlık, statü ve para elde etme mücadelesinde birer rakiptirler. Burada işaret edilen karşıtlık durumu, rekabet ilkesi aracılığıyla insanlık dışı bir keskinliğe ulaşır. İnsanlık dışıdır, çünkü, basit mantık gereği, rekabette bulunan insan, diğerlerinin (bunlar arkadaşları ya da meslektaşları olsa bile) başarısızlığını dilemek zorundadır. Çünkü, diğerlerinin başarısızlığı, otomatik olarak kendi başarısının, kendi yeteneğinin, yani kendi karakter maskesinin sosyal değerini yükseltecektir.
İnsanların birbirlerine karşı duydukları kuşkunun, kıskançlığın, nefretin önemli bir açıklaması bu noktada yatmaktadır; aynı biçimde, insanlar arasındaki entrikaların, zorbalıkların, acımasızca sürdürülen kariyer kavgasının ve öncelikle, gizli ve açık korkunun açıklaması da burada yatmaktadır.
7. Sonuç: Kapitalist Toplumun İnsanları Birbirlerinden Korkarlar
Kapitalizm, içinde insanların ekonomik bağlantıları nedeniyle tamamen belli, kendine özgü kapitalist ilişkiler halinde birlikte yaşadıkları bir toplum düzenidir. Bu ilişkilerin sosyal-psikolojik yanını, ekonomik yanından yola çıkarak açıklamaya çalıştık.
Bu cellatların vahşiliği, korkutularak eğitilmiş ve kendilerini ezenlere karşı (önce anne ve babalarına karşı) nefretlerini rahatlıkla gösterme imkânı bulamamış bütün insanların içinde, derinlerde yatmaktadır.
Bu insanlardaki saklı barbarlık, patlamak için yalnızca bir fırsat kollar. Ve böyle bir fırsat da, ara sıra çıkmaktadır. Örneğin, Federal Almanya Cumhuriyeti'nde her yıl ortalama 90 kadar çocuk linç edilmekte (istatistikçe bilinmeyen durumlar hariç!) ve binlercesi işkence görmektedir. Çocuklara uygulanan işkence yöntemleri şunlardır: "Başın duvara, kapıya ya da sobaya çarpılması ve vurulması; el, kol ve ayaklarda kırılma ve çıkmalara yol açmak; boğazını sıkmak ve boğmak; ısırmak, vücutta ezikliklere neden olmak; kusmuk ve dışkı yedirmek; geceleri uyutmamak (çocuklar, yatağın yanında ayakta durmak zorundadır); kaynar su dökerek vücutta yanıklara yol açmak."
İşte kapitalizmin bu hastalıklı, korkak, en yakınını rakip yani yok edilmesi gereken düşman olarak görecek şekilde yetiştirilmiş insanı, kendisine benzemeyen, aynı ulusal kökten gelmeyen insanlara karşı kültürel ırkçılık yapmaktadır.
İşyerini yok eden, insanları yok pahasına çalıştıran, devlet gelirlerini kendi arasında paylaşmak için sosyal harcamalara karşı çıkan bir avuç işverene dişini geçiremeyen bu hastalıklı insan, zayıf olduklarına inandıkları için Müslümanları ve yabancıları yok edilmesi gereken düşman olarak görüyor. Yani, “Eşeğini dövemediği için semerini dövüyor.” (Kaynak: Psikolog Dieter Duhm)
