1997 yılında imzalanan Kyoto Protokolü’nde bağlayıcı iklim koruma hedeflerine onay veren sanayi ülkelerinin sayısı 37’de kaldı.

Kyoto’nun ardından düzenlenen iklim zirvelerinde de çağrılarla yetinildi. Paris’teki iklim zirvesinde her ülkenin iklim koruma planlarını açıklaması ve planların düzenli olarak denetlenmesi öngörülüyor.

Cambridge Üniversitesi öğretim üyesi David MacKay bu projenin de başarısızlığa uğrayacağını söyledi. MacKay, 146 ülkenin Paris zirvesi öncesinde yaptıkları niyet açıklamalarının kendini haklı çıkardığını belirtti. MacKay’a göre bütün ülkeler kendi iyiliği için zaten yapacağı şeyleri vaat ediyor. Örneğin Çin, yol açtığı sağlık sorunları nedeniyle kömür tüketimini azaltmaya mecbur olduğunu belirtiyor.

Birleşmiş Milletler İklim Değişikliği Çerçeve Sözleşmesi Genel Sekreteri Christiana Figueres iklimi koruma planlarının gayretli olduğunu ancak atmosferdeki ısınmayı iki derecenin altına düşürmeye yetmeyeceğini söylüyor.
Zor durumlarda karar vermek üzere seçilmiş politikacılar, endüstriyle göbek bağları nedeniyle insanlığı geleceğini tehlikeye atan üretim biçimini yasaklayamıyor.

İş başa düşüyor
Bu durumda sorunun çözümü halka kalıyor. Halk ne yapabilir? Çok şey. Mesela çevreye zararlı üretim yapan firmaların ürünlerini almayabilir. İhtiyacı kadar tüketebilir. Ambalajlı malları almayabilir. Uçak yolculuğunu azaltabilir. Yerel ürünleri tüketerek uçak kargosu, gemi kargosuyla havaya salınan karbondioksit miktarını engelleyebilir. (DW/RK)