Bunların toplamı ülkenin çıkarıdır.

Yapılan ticari, askeri anlaşmalar yürüyorsa, anlaşma yapılan ülkede olup biten – basın özgürlüğü, insan hakları ihlalleri - ciddiye alınmaz.
Fakat ilişkide olunan ülkede olup bitenlere karşı politikacıların kamuoyuna bilgi vermesi, açıklamalar yapması gerekir. Çünkü kamuoyunun beklentisi vardır, ikincisi partilerin seçmenleridirler.

Bu açıklamalar ise halkın beklentilerine uyacak bir şekilde yapılır. Yani iç politika konusu olarak kullanmak için duygulara seslenen bir üslup kullanılır. Devleti idare edenlerin yürekleriyle yaptığı samimi açıklamalar değildir bunlar.

Bu politika senaryosu tüm ülkeler için geçerlidir.

Politikanın nasıl işlediğini bilmeyenlerin gösterdiği duygusal tekiler iç politikada iktidarda kalmak için kullanılır.

Almanya’yı ilgilendiren Türkiye’de gazetecilerin tutuklanması, muhalif gazetelerin kapatılması değildir. Almanya’yı ilgilendiren Türkiye’de iş yapan 5 500 Alman şirketinin işini yapabilmesidir.

“Basın özgürlüğü önemlidir. Gazetecilerin tutuklanması, gazetelerin kapatılması kabul edilmez” gibi açıklama ve eleştiriler kamuoyunun beklentisi nedeniyle yapılmış gayri samimi söylemlerden ibarettir.

Erdoğan’ın, “kimse bizim iç işlerimize karışamaz” türündeki açıklamaları da Türkiye halkının “biz güçlüyüz” ruh halini okşamak için yapılmış konuşmalardır.

Problem ne zaman başlar?
Devletler arasındaki ilişkilerin çıkar ilişkisi olduğunu bir daha hatırlayalım. Problem bu çıkar ilişkileri bozulduğunda başlar.

Sanayi, ekonomi ve askeri açıdan güçlü olan taraf, Rusya’ya, Kıbrıs çıkarması sonrası Türkiye’ye yapıldığı gibi ambargo, yabancı ülkelerdeki paralara el koyma dahil olmak üzere söz konusu ülkeyi çıkar anlaşmalarına boyun eğdirecek tüm araçları kullanır.

Ama Türkiye ile Almanya arasındaki ilişkilerde böyle bir durumdan bahsetmek saçmalık olur. Alman firmalarının Türkiye’de karşılaştığı hiçbir zorluk yoktur. Hatta öncesine göre daha rahattırlar.

Karşılıklı tüm açıklamalar oyunun bir parçasıdır. Hepsi bundan ibaret. (Talat Kaya)