Yunanistan’a sığınmacı akınının ‘Avrupa sınırına kolektif saldırı’ olduğunu söyleyen Weber, “Avrupa, sınırlarını güvence altına almak zorunda” dedi.
DLF Radyosu’na konuşan Weber, “Yunanistan, mültecilere göz yaşartıcı gaz sıkıyor. Şu anda Avrupa’nın dış sınırında insanlara göz yaşartıcı gaz sıkılmasını tamamen haklı mı buluyorsunuz?” sorusuna şu cevabı verdi: “Devlet sınırlarını korumak ve hukuku uygulamak istiyorsa, o zaman göz yaşartıcı gaz kullanma hakkına da sahip.”
Hürriyet gazetesinin haberine göre, Weber, Yunanistan’ın tavrına tam destek verdiğini belirtti ve “2015 yılı bir daha tekrar etmemeli” diye konuştu.
Avrupa Değerleri
„Avrupa Değerleri“ çelişkili. İki sistem rekabet halinde: Bir tanesi kapitalizm diğeri ise hümanizm.
Bunların birleşmesiyle „human yani insancıl kapitalizm“ değerleri denilen bir kırma oluşuyor.
Bu ne demek? İçimizdeki iyileri değil kötüleri sömürüyoruz.
Sınır politikamız: Sınırlarımızda insanları vurmuyoruz. Çünkü insancıl (human) değil. Ama denizlerde boğulmalarına göz yumuyoruz.
Öldürmenin kötü olduğuna inanıyoruz. Ama öldürülmelerine yardımcı olmayı iyi (hüman) görüyoruz.
Irkçı parti AfD her şeyin suçlusunun İslam olduğu oyununu oynuyor. Ama istatistikler insanların İslamist teröristler değil aile yakınları tarafından öldürüldüğünü gösteriyor.
İnsanlar yabancılardan değil en çok kendi ailesinden korkuyor.
Katliamların üçte birisi aile içi anlaşmazlıklar sonucu gerçekleşiyor.
Avrupa değerlerinden geriye ne kaldı?
Alman İstiklal Marşı’nda „Birlik, hukuk ve özgürlük“ deniyor. Gerçekten de bu sözler hala bizim temel değerlerimiz mi?
Tarihin bir dönemlerinin talebi, bayram havasında formüle edilmiş değerler olarak kaldı. Bunların hala Avrupa’nın temel değerleri olduğunu savunanlar da var. Buna karşılık, verilerin kaydedilmesi, telefon konuşmalarının dinlenmesi gibi herkesin zanlı haline getirilmesinin özgürlük değerleriyle bağdaşıp bağdaşmadığı bir daha düşünülmeli.
Özgürlük yerine Güvenlik değer haline geldi.
Bundan sadece politikacıların sorumlu olduğunu söylemek, topu başkasına atarak riskten kurtulmak gibi bir şey.
Bu kararları alan politikacıların arkasında, „daha fazla güvenlik istiyoruz, bu özgürlüğü kaldırabilecek durumda değiliz“ diyen geniş bir muhafazakârlaşmış kitle olduğunu gözden kaçırmamak lazım.
Fransız istiklal marşı’ndaki „dayanışma ve sosyal devlet“ olarak tercüme edilen talepler büyük tehlike içinde.
Demokrasi savunulmadan ayakta kalamaz.
