Afacan:
-    Yemekte bir sunum yapacağım, hazırlık yapmam lazım, dedi.

Abone olduğu GEO Lino dergilerini karıştırmaya ve notlar almaya başladı. Kaja, ızgara için son hazırlıkları gözden geçirmek istediğini, sunumu sabırsızlıkla beklediğini belirterek odadan çıkarken, “yapabileceğim bir şey var mı? diye sordu.

Afacan:
-    Teşekkür ederim Opa, kendim hazırlamam lazım. Sen gidebilirsin, dedi.

Izgara yakıldı, yemek masası kuruldu. Kızaran etler masaya taşındı. Ama yemek için kimse girişimde bulunmadı.

Anne:
-    Kızım bir sunum yapacak, dedikten sonra sunum yapması için afacanı alkışlarla davet etti.

9 yaşındaki afacan, sunum masası, notları ve çubuğuyla yemek masası etrafında toplanmış aileyi selamladı.

Afacan:
-    Bugün size köstebekleri, bu kuşu ve karıncaları anlatacağım, dedi.

Aile büyük bir coşkuyla alkışladı. Afacan da teşekkür etti.

Afacan:
-    Köstebeklerin gözleri iyi görmez ama saatte 7 metre kanal kazabilir.
Soru sormak için araya giren Baba:
-    Gözleri görmeyen köstebekler nasıl oluyor da bu işi becerebiliyor? diye sordu.

Afacan:
-    Organlarından birisi iyi çalışmayan canlıların başka organları daha iyi çalışır. Mesela iyi görmüyorsa, daha iyi duyabilir, daha iyi koku alabilir. Hemen belirteyim ki bu benim düşüncem.

Cevap için “ biz de bir şey öğrenmiş olduk” denilerek teşekkür edildi ve alkışlandı.

Afacan buz kuşunu anlatmaya başladı.
Afacan:
-    Bu kuşların yavruları beslenme için yuva ağzında sıraya girerler. Beslenmesini alan yavru arka sıraya geçer ve bu böyle sürer.

Baba:
-    Ya anne besin bulamazsa sonrakilerin durumu ne olur?

Afacan:
-    O zaman anne ölür. Çünkü yavrular kadar onun da beslenmesi gerekir.
Yine alkışlar.

Anne:
-    Rengi buza benzediği için buz kuşu denildiğini biliyorsun umarım, diye bir tamamlama yaptı.

Afacan:
-    Hayır bunu bilmiyordum. Teşekkür ederim, diye konuştu.

Afacan, sunumu karıncalarla bitireceğini söyledi ve anlatmaya başladı:
-    Bir yuvada iki milyon kadar karınca yaşar. Bir karınca ailesi ihtiyaç duyduğu devasa büyüklükteki yuvayı 2 haftada yapar.

Baba:
-    Nasıl oluyor da küçücük bir yuvada 2 milyon karınca yaşayabiliyor?

Afacan.
-    Çünkü onlar çok küçük. Dinlediğiniz için teşekkür ederim, diyerek aileyi selamladı.

Alkışlarla karşılanan afacan teşekkür edilerek alkışlarla da uğurlandı.

Sunum sırasında dikkat dağıtacak hiçbir şeyin yapılmamasını, kızarmış etlerin tabaklarda beklemeye bırakılmasını Kaja, heyecan ve 9 yaşındaki çocuk merakıyla izledi.
 
Bundan başka çocuğun becerisinden daha ziyade, onun becerisinin gelişmesinde, kendisine güvenmesinde rol oynadığını düşündüğü yetiştirme biçimini algılamaya çalıştı.

O yetişkin bir insan olarak kabul ediliyordu. Yetişkinler arasındaki sohbette geçerli olan kurallar onun için de geçerliydi: Dinleme, itiraz, fikir beyanı, soru sorma.

Kaja, yaşadıklarını bir dostuyla paylaştı.

Dostu:
-    Bizde olsaydı, çatal bıçak kaşık şakırtısı, masadaki eksiklerin tamamlanması gürültü ve hengâmesinde kaynayıp giderdi ve bir daha da böyle bir girişimde bulunmazdı, dedi.
(T.K, 17.08.2015)